Autor: Dušan Marinković
Strana: 183
► Ostali detalji

Od najranijih pokušaja da se utemelji jedna nova, pozitivna nauka o društvu, u prvoj polovini devetnćstog veka, preko perioda njenog konstituisanja krajem devetnćstog i početkom dvadesetog veka, njenog klasičnog perioda, pa sve do razvoja savremenih, postmodernističkih shvatanja, sociologija je ispoljavala mnoštvo unutrašnjih protivrečnosti, ambivalentnosti i dihotomija.

Jednim delom, ovi su problemi sasvim razumljivi i prihvatljivi, ukoliko se posmatraju kroz perspektivu istorijskog razvoja i sazrevanja neke nauke. Za sve nauke, bez obzira da li je reč o takozvanim prirodnim ili društvenim naukama, može se reći da su prošle kroz periode unutrašnjih teorijskih i metodoloških protivrečnosti i kriza. Isto tako se može reći da su povremene krize, obaranje starih i stvaranje novih teorija, odbacivanje starih i uvođenje novih metoda i istraživačkih postupaka sasvim očekivane i normalne faze kroz koje prolazi svaka nauka. Ipak, razvojni putevi i ciljevi, unutrašnje teorijske stabilnosti ili takozvane – paradigmatske stabilnosti – kao i odnosi teorij­skog znanja prema empirijskom svetu, razlikuju se između prirodnih i društvenih nauka.